Darhane Çorbası

Soğuktan karıncalanmış elleri kırmızıya dönmüştü. Avuçlarını yumruk yapıp dudaklarına götürdü. Nefesi ile ısıtmaya çalışsa da ne mümkün. Kar soğuğu, iliklerine kadar işlemişti. Bir yandan da içinde yaşadığı şehrin keşmekeşine hayıflanıyordu. Otobüs bir türlü gelmemişti.

Çocukluğunda, ninesinden dinlediği bir hikaye yadına düştü.  O soğuk hava, birdenbire tarhana kokusu ile ısındı. Ninesinin kadife sesi, sanki ılık ılık  yüreğine aktı:

Guzum, o ramazan kara kış iyice  basdırmıştı. Saçaklardan yerlere kadar  buzdan sarkıtlar enmişdi. Elde olan belli, evde olan belli. İftara az vakit kala kapı vuruldu. Bakdım kelli felli iki babayiğit.

Az boyu kısa olan:

“Nene, Allah misafirine verecek  lokman var mı? ” dedi.

“Olmaz mı a oğlum. Misafiri gönderene kurban.” dedim.

Dedim ama gel bir de bana sor. Elde olan belli, evde olan belli dedik, üstüne kış zaten belli. Ambarda olanda bitti bitecek. Neyse acele gayret girdim mutfağa. Az biraz un vardı. Bi baş soğan, biraz nohut, cımıcık da salça, yoğurt, bir iki acı biber, bir tutamda kül… Hepiciğini bir güzel kaynatıverdim. “Kül neden?” dersen, kül Fatıma Anamızın bereketidir guzum. Sakın unutmayasın. Dua ede ede oldu mu sana çorba. Yanına da yufka ekmek ısladım. Ezan-ı Muhammed, inil inil okunurken oturduk sofraya. Benim misafirler bayıla bayıla ikinci tabakları da içdiler. Ama içimde bir kuşku, beğenmedilerse ya.

Az uzun olanı:

“Nene bu çorbanın adı ne?” dedi.

Ne diyeceğimi bilemedim guzum. Korktuğum başıma geldi sandım. “Darhane çorbası” diyebildim.

“Elin, kolun dert görmesin. Ömrüne bereket. Hiç bu kadar şifalı çorba içmedik.” dediler.

Meğer sonra öğrendik ki, gelenler Yavuz Sultan Selim Han’la yaveriymiş. Bizim darhane çorbası, bir ünlendi ki sorma gitsin. Taaa saray sofralarının başı, tacı oldu.

Diyeceksin ki “Nene sen kim, Yavuz Sultan Selim kim. Arada asır var.” Eee bana da nenem anlattıverdiydi guzum.