Yazar Aile/ev insanı koruyan bir örtüdür. Sözle, sükutla, giydirmek ve doyurmakla, koruyup kollamakla dokunur. Siz bu örtüye bürünmek istedikçe bunu size sebep kılan da merhametinde cömert olacak, sizi bu örtü vasıtasıyla koruyup kollayacaktır.
Evsiz olmak bir bakıma sahipsizliktir benim için. Kişi bu örtüyü sırtından atmış olmakla kışın soğuğunda üşümeye, yazın sıcağında kavrulmaya talip olur. Tabi bu bir tercih değildir her zaman, kişi bazen buna mecbur bırakılmıştır; onların hikayesi ayrı.
Günümüzde bir aile olmak, çoğumuzun bunu başarma gayretinden uzak durduğu bir hafızanın resmini yansıtıyor. Kendisine yatırım yapmaktan bir an olsun çekinmediğimiz ailemiz, yuvamız tıpkı bizim gibi bir başkası/nın olmuş durumda. Şunu unutmamak lazım; kişilerin yuva diğer bir deyişle aile olmak için sağladığı imkan ve harcadığı para, bu imkan ve maddiyatı bize sunan varlık karşısında bir hiçliği ifade eder. Bizim kendimizi donattığımız ve hep bir fazlasına talip ve aç olduğumuz şeyler onlara sahip olduğumuz anda bizi doyurmaz bir hal alır. Zaten bizim olmalarını sağlayan motivasyon da bu değildir; hepimiz bal gibi biliyoruz.
Bir eve, aileye doğmuş olmak bir mahfazanın içine doğmaktır. İnsanın ailesinin düzeni, görüntüsü, evinin sesi ve sessizliği… Bunların hepsi fark etmediği birer öğreticidir. Herkes gibi değildir aile. Bilakis insanı herkesten ayıran, kendi varlığını sahip olamadıklarının büyüklüğüyle yok etmeyen bir hususiyeti vardır. Günümüzde tüm aileler birbirine benziyor. Tüm evlerin döşemesi aynı. Sokakta hep aynı insan geziyor. Bir tane değil üstelik. Dışarı çıktığımız zaman kendi evimizi nasıl buluyoruz, hayret doğrusu! Tüm sokaklarda aynı ev.
Nedir allasen bizim evi diğerlerinden ayıran?
Aynı fabrikadan çıkma mı yani 😀