Gözü Açık Âmâ

Âmâ olanın mı gözü açıktır, gözü açık olan mı âmâdır? Bunu apaçık bilemeyiz lâkin bilinebilirliği olan yegâne gerçek, bize öğretilenlerdi.

Uzun yıllar önce öğretmen bir hanımla tanışmıştım, âmâ öğrencisinin gözünden görebilmeyi  derinliklerine kadar anlatmıştı bize, iyi de yapmıştı çünkü bakmak gözün işiydi, görmekse kalbin.

Tam olarak da şöyle söylemişti: “Bak kızım asıl gören, gözlerimiz değil kalbimizdir ve bilir misin asıl göz, yüzün başa yakın kısmında değil iki göğüs arasında vicdan adlı yerdedir.”

İnsanı yedi diyar gezdiren bu cümle üzerine bir duygu daha konulabilir miydi hiç?

Duygusal yönü ileri düzeyde gelişmiş olan bu kızın hisleri, eksik yönünü tamamlayacak kadar kuvvetliydi.

Kuşlar cıvıldadığında baharın geldiğini, soğuğun kokusundan da kışın geldiğini zorlanmadan anlar; kim tarafından sevildiğini, kim tarafından ötekileştirildiğini üçüncü gözümüz olan hissiyat gözünden görür ve his de edermiş.

Duygu, düşünüşleri fabrika ayarlarından çıkmamışçasına insana ait tek bildiği duygu sevgi ve merhametmiş. Bizler ise sonradan öğrendiğimiz belki de öğretecek olduğumuz kin, nefret, kıskançlık duygularının labirentlerinde ömür geçiriyoruz.

Dedemin söylediği bir söz vardı  ki hatırlamamak, hatırlatmamak ne mümkün? Şöyle derdi:

“Gören göze karanlık perde olamaz, istemeyen göze ışık ne yapsın!”