Hz. Hatice

Vahyin ilk şahidi, ümmetin annesi 

Aslında hiçbir şey göründüğü kadar kolay veya sanıldığı gibi zor değildi bu hayatta.

İyi kulları için her zorlukla beraber bir kolaylık Yaratan vardı.

Dünyanın ilk gününden bugüne kadar insanı yeryüzünde yalnız ve dermansız bırakmayandı O.

Babasız kalan çocuklarını şefkatli kanatları altında himaye eden Hatice’nin de rabbiydi.

Vefat eden eşinden kalan tüm serveti idare edecek basiret ve kabiliyeti Hatice’ye veren de Allah’tı.

Kadınların değersizleştirildiği, sınıf ayrımcılığının had safhada yaşandığı,

Malını emanet edecek kimsenin bulunmadığı,

Adaletin çiğnenip zulmün şaha kalktığı,

Gözü doymaz mal ve menfaatperestlerin, ibadet ettikleri putları bile helvadan yapıp oturup yedikleri, cana kıymaktan, savaş çıkarmaktan çekinilmeyen,  akıl almaz günlerin yaşandığı Arabistan’ın Mekke şehrinde cahiliyye adetlerine kapılmış insanlardan uzak duruyordu Hatice.

Duruşuyla karanlıkların içinde adeta bir ışık huzmesi gibi süzülüyordu.

Çalışanlarından başlayarak münasebet içinde olduğu tüm insanlara “iyilik, güzellik, ahlaki değerler ve insan onurunun” var olduğunu haykırıyor gibiydi.

Güçlü ve vakur bir hanımdı. Kimsenin karşısında eğilip bükülmezdi.

Yetenekli ve becerikliydi. İşlerini kendisi takip ederdi.

Şanlı, asil bir ailenin ferdiydi. Doğru adımları ve temiz ahlakıyla ailesine değer katardı.

Bütün bunlar sebebiyle Mekkeliler O’nun isminin yanına bir isim daha ekledi; Tahire.

Hz. Hatice

İmrenilesi ticaret kervanlarının sahibesi.

Kazancından hiç çekinmeden muhtaçlara harcayan sevgi dolu bir yardım eli.

Havle (r.a) ve  Nefise’nin yakın dostu.

3 yetimin annesi.

Yetim kim miydi? Bir yanı eksik kalan, ihtiyac duyduğu birinden veya bir şeyden mahrum kalan yahut koparılan da onun yetimiydi.

Ticaret kervanlarını bir gün Muhammedü’l-Emin lakabıyla tanınan,  on beş yıl sonra âlemlerin efendisi, son peygamber olacağını bilmediği hanif bir ailenin dürüstlüğüyle meşhur yetimine emanet ettiğinde gönlünün kısa bir süre sonra O’nun sevgisi ile ılık ılık olacağını bilmiyordu.

Çok geçmeden Hazreti Hatice; Hazreti Muhammed’le aile oldu.

Allah iki kıymetli insanı bir araya getirmek istediğinde buna mani olabilecek hiç bir sebep/güç/kişi yoktu.

Hz. Hatice, Allah’ın Habibi Muhammed’in (s.a.s)  6 evladına “anne” olma şerefine nail oldu. Kasım, Zeyneb, Rukiyye, Ümmü Gülsüm, Fatıma ve Abdullah Kainatın Serverinin evladı oldu.

İlk vahiy geldiğinde, Hira Mağarasından korku ve dehşet içinde eve gelip “beni örtünüz,beni örtünüz!” diyen Sevgili Peygamberimizi sadece bir örtü ile örtmekle kalmadı Hz. Hatice.

Şefkat kanadıyla, güven veren bakışlarıyla ve vefalı sözleriyle dokunarak O’na olan güvenini,

O’nun davranışlarının güzelliğini adeta tüm kâinata haykırmıştı da son peygambere ilk iman eden insan olmuştu.

Sanki o anda, Son Peygamberin doğumuyla yıkılan Kisra’nın putları devrildiği yerde bir kez daha kahrolmuştu, Mecusilerin sönen ateşinin bu kez külleri savrulmuştu.

Cebrail (a.s)  cennette Hz. Hatice’ye incilerden bir bina olduğu haberini getirdiğinde Hz. Hatice Kübra Allah ve Resulünün sevgisini tüm ikramların üzerinde tutan bir kalbe sahipti.

Cennet Hatunlarının Efendilerinden olan Hz. Hatice ilk evladı Kasım vefat ettiğinde  merhametli eşine yaşlı gözleriyle bakıp:

“Ya Rasûlallâh! (Göğsüm) Kâsım’ın sütüyle dolup taşıyor. Keşke süt emme süresini tamamlayana kadar olsun yaşasaydı.” Diyerek sızım sızım sızlayan yüreğindeki acıyı paylaşırken bin dört yüz yıl sonra bile bütün annelerin aynı sızıyı hissederek gözyaşı dökeceğini bilmiyordu.

Kendisinden sonra gelen tüm kadınların Allah Rasulünün ona olan derin sevgisine hayran olup ümmetin şefkatli ve vefalı annesini hayırla ve hasretle yâd edeceğini de bilmiyordu.