Komşu Teyzeniz ft. Nâilî

-Nâilî, hoş gelmişsin. Hayr olsun, bunca işin kıyametin arasında hala gülebiliyorsun ha? Kapıda bacada yapacak işin yok mu, bu sene kış mış da yok. Aha önümüz bahar.

Bir şey mi diyeceksin?

Nâilî: Bahârı neyleriz ol gülzâr-ı gonca femin
          Gülüp açılması bin nevbahâra değmez mi?

-Değer. Niye değmesin. İnsan sevmeyegörsün. Hem sen de ne hoş dedin öyle bir anda. İnan ben oturup düşünsem, söyleyemezdim. İnsana bazen bir haller oluyor, sıcak bir günde dağların arasında uzanan vadide, çayır çimen arasından yürüyüp bir nehre varıyorsun. Elini suya daldırıp yüzünü gözünü yıkıyorsun da ferahlıyorsun ya, işte öyle dedin sen de.

…

Amaan bi’ yerde de boş laf.

Nâilî: Yani “lâ…”

-Dur söyleme, “lâf ü güzâf diyorsun yani” diyecektin. İşte biz de böyle diyoruz: Boş laf. Kestirip atıveriyoruz cümleyi başımızdan. O da şaşırıyor, Allah için. Yahu benim bir anlamım vardı diyor ama kaçar mı bizden, çok şey söylemeye gerek yok. Hem eskiler ne der, bilirsin: “Vakit nakittir.”

Nereden geldik biz buraya?

Nâilî: …

-Dur söyleme, senin şiirden bahsediyorduk. Birini mutlu edebilmek güzel, güzel de biz ne olacağız peki? Onu düşündün mü? Karşımızdaki mutlu olsun diye yaptığımız şeylerin bazen ayaklarımızın altında oyuklar açtığını ya da? Ya kendimizi olmamamız gereken bir yerde arıyorsak? Geçen konuştum bacı ablayla, öyle diyordu.

Sen beni dinlemiyorsun ama.

Nâilî! Nâilî! Sana diyorum, Senli benli oldum diye mi kızıyorsun? Çevirdin başını uzaklara?

Nâilî: Ey Nâilî hâmûşî mahz-i hikemdir ammâ…

-Duuur, söyleme.  Bakıyorum ayaklandın. Bir şey mi diyecektin? Vallahi iyi oldu geldiğin. Sen pek memnun oldun mu bilmem ama ben sevindim seni gördüğüme. İki soluklandım. Eskiler ne der bilirsin: “Kim yudu kim taradı, sohbet kimlere yaradı?” Haydi selametle kalasın.