Çocuk ve Kitap

Bugün günlerden kapıda postacı bekleme günü.

Bir gayret yorganı olan gücüyle üstünden attı. Doğruca annesinin yanına koştu. Beklediği işaret annesinden gelince camda yerini aldı. Ufukta haberci güvercini bekler gibi postacıyı bekliyordu. Hem bekliyor hem de Hezarfen Ahmet Çelebi gibi kanatlarını sırtına bağlamış da postacının geçeceği yolları kendince takip etmeye çalışıyordu. Elinde hayali bir harita varmış gibi. Küçücük kalbi, halasının her ayın 27’sin de Ankara’dan gönderdiği kitap paketi için heyecandan kanatlanırdı. Bir ay içinde okuyacağı kitaplar gelir, okudukları ay sonunda yine kargo ile Ankara yolcusu olurdu.

Gelen kitapları heyecanla yere sıraladı. Başladı klasik tekerlemesine:
Ooo o…  El el epelek, elden çıkan topalak, topalağın yarısı, bit pirenin karısı, sen dur sen çık

Bütün kitapları ayrı ayrı severdi. Hangisini ilk önce okuyacağına tekerlemenin sonunda karar verip başlardı okumaya. Gece geç saatlere kadar kitap okurdu. Açtığı her kitap kapağı ona uzun uzun ağaçların ve sarmaşıkların arkasına saklanmış gizli bir kilidi olan sihirli  kapıdan geçiyormuş hissi verir, kitapları ile maceradan maceraya koşardı. Kah çift başlı ejderha ile kıran kırana bir savaşın ortasında kalırdı. Kah da en yüksek dağın tepesinden Zümrüdüanka’nın tüyünün peşine düşerdi. Bazen küçük bir asker olup cepheye mühimmat taşır, bayrağını yere düşürmezdi. Bazen de bir balık olup ummanları aşardı. Ve  her ayın 27’sini bekleme heyecanı, küçük çocuğun içinde bir kitap aşkına vesile oldu. Yıllar yılları kovaladı. Dereler ovaya döndü. Gökyüzünü gökdelenler böldü. Buralar hep dutluktu hesabı. O küçük çocuk büyüdü, kocaman oldu ve yaşlandı ama içindeki kitap aşkı hiç bitmedi. Kocaman bir kütüphanesi oldu. Ve ömrünün sonuna kadar halasına çok dua etti. Kitap sevgisini ona, her ayın 27’sini sabırla beklerken, hediye ettiği için.

Eğer, bu yazıyı okuduysanız hadi siz de bu ay bir çocuğa kitap gönderin. Ve bekleyin bakalım o çocuk sabrı kitaplardan öğrenecek mi?