Görmüş Geçirmiş Olmak

Bir anneannem ya da bilinen söylemle anânem vardı. Eli de boldu, tarla bağ bahçe bilir, inek dana bilir. Bu böyle söylenir bizim orada. Gençliğinde yalnız bir kadın, eşini gurbete göndermiş; evliliğinden önce de parlak bir hayatı yok hani. Ben onu tanıdığımda kırk beş elli yaşlarındaydı herhalde.

Bu tatlı kadınla bir yere gitmek tam bir eziyetti tövbe estağfirullah. Bahçeden ekili dikili olan ne varsa toplanır, yolda kaç kişiye uğranacaksa bölünür; süt sağılır şişelenir, üç meyve varsa poşetlere birer sıkıştırılırdı. İş böyle olunca ortalık hep perşembe pazarı… Hırka cebine de şeker konulduktan sonra kara örtme başa takılır yola öyle durulurdu. Normalde de tezgah fazla toplu kalmazdı, sokaktan geçen uğrayınca muhakkak ikram, efendim ne söyleyeyim olmadı ayran… Neyse, bu kadın –anânem olan- kötü bir hastalığa yakalandı. Öncesinde de yakası pek kurtulmamıştı hastalıktan. Bu seferki ciddi olunca bağları bahçeleri, inekleri danaları bıraktı. Son zamanları bir gün profesör olan doktora muayeneye giderken cebine kırmalı çikolata almış. Doktora hediye. Oğlu kızmıştı. Koskoca doktora -hem de profesör- kırmalı çikolata! Anânem o çikolatayı o doktora verdi. Doktorun hoşuna gitmiştir bence. Anânem göçtü. Ben öğrendim, oğlu da. Eli boş bir yere gidilmez. Az olan azdan, çok olan çoktan verir.