Saat Kaç?

Şu telefonu elimden bir bırakayım. Elim de kafam da iki dakika dinlensin.

Hayır, İnstagram’da ana sayfayı sürekli güncelle, 5 dakikada bir Whatsapp’a gir bak yeni bir şey var mı diye. Boşa giden bir zaman ve içinden çıkamadığım bir kısır döngü. Bazen o kadar sinirleniyorum ki bu hale “atayım şu telefonu çöpe, bir daha da hayatıma sokmayayım” diyorum.

Hani belki bir arayan soran olur da ulaşamazsa diye dikkatimi telefondan başka bir şeye veremiyorum. Olsa olsa 24 saat içinde yalnızca bir kere gelecek gerçek bir mesaj ya da arama için günün büyük bir çoğunluğunda telefonumla meşgul oluyorum. Bu kadar ulaşılır olmak zorunda mıyım? Kaldı ki ben 24 saat telefonumla haşır neşir olunca “ulaşılabilir” olduğumu düşünüyorum da başkaları bu çabamın farkında mı? Yoksa takdir edilmeyi falan mı bekliyorum? Bu “fedakarlığımın” başkaları tarafından görülmesi tatmin eder miydi acaba beni?

Sonra iki dakika içinde bulunduğun zamana odaklanmak için telefonu sessize alır dolaba kaldırırsın. Biri arar, mesaj atar ulaşamaz. Hadi bakalım, ‘Ay çok özür dilerim, görmemişim, gerçekten kusura bakma’… Karşıdakinin umurunda bile değil belki ya da beni elinin altında hazır bulmaya o kadar alışmış ki özür dilemem “gerektiği” yönünde şekillenmiş düşünceleri .(Sebebi yine ben). Kaldı ki biri bana gerçekten ulaşmak istiyorsa, bana ihtiyacı varsa ya da ortada ciddi bir durum varsa o kişi iletişim kurmak için bir yol buluyor zaten.

Peki şimdi bütün bu tantananın sebebi ulaşılabilir olmak mı? Her şeyden haberdar olmak mı? Hiçbir şeyi kaçırmamak mı? Eğer sebebi buysa sevgili kendim, geçmiş olsun hayatı kaçırıyorsun.

Elinin altında duran bir çok fırsatı kaçırıyorsun. Uzaklardan gelecek haberi beklerken yanı başındaki eşini, dostunu, arkadaşını, kardeşini, anneni, babanı hatta evladını ve onlarla geçireceğin bir ömrü zayi ediyorsun. Geçmiş olsun.