Yazar 21 Ramazan 1442
Ey gönül bakma cihana, gün gelir seyran gider
Durma ağla gözlerim gel, bu kafesten can gider
Sağlığı sen bil ganimet, gönlünü ezkâre ver
Çağrılır kabre girersin, sonra bu meydan gider
Bu yazı bir gidişin ardından kaleme alınmıştır.
Bugün ikindi vaktine doğru Sümbül Sokak’ın kıymetli sâkini Şeyma ablamızın âlem-i bekaya irtihalinin haberini aldık. Elbette tüm vefat haberleri insanın içini burkar biraz. Yakınlık bağı arttıkça insanın içi de o nispette dağlanıyor. Bunu çokça tecrübe ettik.
Vefat haberini aldığımdan beri Şeyma abla yanımda belirdi. Yüzünün mütebessim hali, nazik ve zarif edalı konuşmalarıyla beni teskin etti. Dizlerine yatırıp başımı okşadı; kalktı, iftar sofrasını kurdu benimle. Her fiilin ardından perdelerini açtığı alemin gerçekliğinde kayboldu sandım. Buradaydı.
Sen ne güzel bir vakitte gittin, menzilin mübarek olsun Şeyma ablacığım. Komşu Teyzeniz gibi sokağın her sakini her fatihasında yanına uğrayacak, bu komşuluk hiç bitmeyecek. Hatrın var olsun.
Ah benim kıymetlim! Sen her seveninin gönlüne konuk olmuşsun meğer! Bugün benimle de iftar yemeği yaptın.. bana güldün, beni dizine yatırdın.. çiçekleri suladık.. kollarımı sivazladin.. ben ağladım sen güldün! Ah benim cananım..! Geç bulup, erken ayrıldık lakin biliriz ebed bizimdir.. o güzel bahçelerde bekle bizi, elbet kavuşacağız.. seni çok seviyorum