Terzi Berna Abla

Sizi bizim buraların en tatlı terzisi ile tanıştırayım. Terzi Berna Abla ve çırağı Gurbet. Hatta ben aradan çıkıp sözü kendisine bırakayım. Direkt Berna Abla  anlatsın kendisini.

Her esnaf bir günlük tutmalı bence. Bizim gördüğümüz, biriktirdiğimiz insanın haddi hesabı yok. Her türlüsünü görüyoruz. Kibirlisini, alçak gönüllüsünü, alttan alanını, üste çıkanını… Ama en çok üzüldüğüm şeyse, emeğimizi küçümsemeleri. Bir tırt, ne olacak ki demeleri. Taş atıp kolun mu yoruluyor demeleri. Bir de şey var, bazen kirli kıyafet getiriyorlar. O zaman diyorum ki; kırmadan dökmeden: “Ablam kıyafetini yıka da getir. “E bende insanım canım, bazen o kokuyu içim kaldırmıyor. Beş senedir bu işi yapıyorum daha mahcup olup, özür dileyenini görmedim. Bu emeğe saygıdır. Her halde bu kadarcık saygı beklememizin de bir günahı yoktur. Bazı insanlar var ki onları görünce de yüceliyorum. Kahvesini çikolatasını alıp geliyorlar. “Kavgaya geldim” diyen dostlar oluyor yoğunluktan işini yetiştiremediğim. Beni görünce de kıyamayıp “hadi ne zaman müsaitsen” diyor gidiyor. O zaman Gurbet yüzüme bakıp “eyvah” diyormuş içinden. Çok büyük hata. Tabi bunu aradaki samimiyetine güvendiklerim için diyip gözlerime bakıyor. Sonra gülüyoruz.

Burada araya girmeliyim. Çünkü Berna Abla’ya iki yıl önce nar çiçeği, şile bezi kumaş bıraktım, robadan elbise dikecekti. Acelesi yok dediğim için bekliyoruz. Olsun Berna Abla’yı her koşulda beklemeye razıyım.

Atölyem evim gibi. Beş yıldır bu işi yapıyorum. Bazen  ruhum, bedenim dayanmıyor ama sonra dönüp bakınca ben buradan ayrı da yapamam diyorum. Neden diye sorunca ummadığım bir cevap geliyor. Ne kadar üzülürsem üzüleyim, ne kadar zorluğu çok olursa olsun insanları çok seviyorum. Her insandan bir şey öğrenmeyi çok seviyorum. Herkesten bir şey kapmayı çok seviyorum. Kıymet bilmeyenleri takmayınca ortada sadece sevdiğim işim ve sevdiğim insanlar ve insanlık kalıyor.