Amelin Kabul Şartı

“Gözüne görünmeyen ve varlığına ehemmiyet vermediğin amelden ziyade kendisiyle kalplerin ıslahı umulan bir amel olmadı.” (Hikem-i Atâiyye, 54. Hikmet) 

Amelin kabul şartı onu görmemek, ona itibar etmemektir. Mümin, ibadet ve salih amele ancak Allah’ın lütfu ile muvaffak olabileceğini bildiğinden amelini görmez, kendine mâl etmez. İmam Zeynel Abidin yaptığın iyi bir amel gözüne görünürse bu onun Allah katında kabul olmadığına alamettir ancak nazarı itibara alınmayan amel makbuldür, buyurmuştur.

Ayeti kerimede “Onlar gecenin çok azında uyurlardı. Seherlerde ise istiğfar ederlerdi.” buyrulur. (Zariyat, 51/17-18)

Gecesini ibadet taâtle ihya eden âşıklar bunu lûtfeden Allah’a hamd edip, O’nun şanına layık ibadette bulunamadığının idrakiyle istiğfar ederler. Efendimiz (s.a.s) her namazdan sonra üç kere estağfirullah diyerek istiğfar ederlerdi.

Sadi Şirazi Gülistan‘ında der ki: Hatırımdadır, çocukluk çağında gece ibadet için kalkmaya zühde ve takvaya hevesliydim. Bir gece babamla oturmuş, bütün gece Kur’an’ı Kerim okumuştum, ev halkı uykudaydı babama şöyle dedim ‘ne olurdu şunlardan biri kalkıp iki rekat namaz kılsa, öyle bir gaflet uykusuna dalmışlar ki sanki uyumuyorlar da ölmüşler.’ Babam dedi ki ‘canım oğlum ibadetinden dolayı kendini üstün göreceğine, keşke sen de uyusaydın.’

Nitekim bir önceki yazıda Atâullah el-İskenderî’nin neticesi mahviyyet ve boyun eğiş olan bir günah, izzet ve mağrurluğa yol açan ibadetten evlâdır sözünü aktarmıştık.

Marifet; kişinin ibadet ve hizmetlerinin çokluğunda değil, kulluğun Allah’ın lütfuyla olduğunu fehmetmekte ve kendindeki noksanları görebilmektedir. Amelini iyi gören, istiğfar etmediği gibi ucuba kapılır.

Ucub, kişinin yaptığı amelin gözüne güzel görünmesinden doğar. Kibri getirir. Ucub ve kibir arasındaki fark için şöyle diyebiliriz. Ucub, kişinin ibadetini, hizmetini kısaca kendini beğenip üstün görmesi, kibir ise bununla Allah’a veya insanlara büyüklük taslamasıdır.