Mevzu insana gelince zihnimin fotoğrafladığı bazı kareleri ve insanları, hatırımda yer tutan birkaç şeyi sizlerle paylaşmak isterim. Bizim insanımız güzel gerçekten.
Onlar kim derseniz eğer,
“Bizim eve hep derdi olan gelirdi. Yatılı misafir ederdik. Babam dışarda onlara yardımcı olurken annem hem kursta hafız talebelere hocalık yapar, hem ev işlerini aksatmaz hem de zorluklara rağmen misafire hep güler yüz gösterirdi.” diyen bir abla mesela.
Orman yangınındaki bir amca sonra,
İneğine sesleniyor ve ağlıyor, “Gitme gelll, gitmeyin o tarafa…” Duayla yalvarıyor, hayvanını bırakamıyor, kaçıp kendini kurtarmayı düşünemiyor, çünkü seviyor. Bir diğer teyze, elleri yanık içinde “Kuzularım yardıma geldiniz size ne yapayım, gözleme yapayım, ayran yapayım.” diyor.
Anasının, babasının, çocuklarının kim olduğunu unuttuğu halde, imanını Allah’ın unutturmadığı; kelime-i şehadeti ve Kuran’da adı geçen bütün peygamberleri sırasıyla söyleyebiliyor bir güzel Karadenizli teyze…
Yine milletine, insanına çok düşkün bir üstat… Yalan ve yanlışlarla halkı zehirlemeye çalışanlara kızarken bile önceliğinin onlara kızmak olmadığı, merhametinden dolayı insanın aldanmasına kıyamadığı belli.
Aklıma daha başka güzeller de geliyor,
Özel harekatçı olmasına müsaade etmeyen babasını “Babacığım benim şehit olmamı istemiyor musun?” diyerek yumuşatan, 15 temmuz şehidi Cennet Yiğit.
“Oğlum insanlar saadeti almakta arıyorlar, halbuki Allah onu vermekte sakladı.” diyen amca.
Örnekler çok. Hepsi biziz, birlikte güzeliz.
Tolstoy’un İnsan Ne İle Yaşar diye bir eseri var ya sanırım burada onun son sözlerini aktarsam daha güzel olacak.
İnsanlar kendilerini nasıl rahat ettireceklerini düşünerek değil, verdikleri sevgi ile var kalırlar. Daha önceleri tanrının insanlara hayattan tat alması için arzular bağışladığını sanıyordum. Bugünse anladığım şu ki, hakikat bunları kat kat aşıyor.
Sonra şöyle devam ediyor:
Biliyorum ki Tanrı kullarının ayrı ayrı değil, beraberce yaşamalarını istiyor. Bu yüzden her birine kendi gereksinimlerini değil, hepsi için gerekenleri esinliyor. Biliyorum ki insanlar kendilerini düşünerek var kalıyorlar gibi görünseler de aslında onlara hayat veren tek şey sevgidir. Seven Tanrıya, Tanrı sevene yaklaşır. Sevgiyi var eden sadece O’dur çünkü.
Yorumlar