Çocuk Büyüdükçe Derdi de Büyür mü?

Çocuk büyüdükçe derdi de büyür derler. Çocuk büyütmek yorucudur. Harcanan emek çoktur, tatil veya dinlenmek diyebileceği süresi de yoktur. Bir yürüsün, oynamaya başlasın, okula başlasın kolaylaşır derken bir de büyüyünce derdi de büyüyor diye düşünmek istemez insan. Dertler büyür mü gerçekten? Beraber düşünelim.

Öncelikle çocuklar büyürken kendi içimde yaptığım bazı muhasebeleri sizinle paylaşmak istiyorum.

• Küçücükken annesinden kopma yaşı gelmediği halde “siz buradayken ayrılamıyor, ağlıyor ama siz gidince alışıyor” cümlesi ile kreşe bırakılan çocuğun ruhsal gelişimi nasıldır?
• Bizim anne baba olarak zaaflarımız nelerdir?
• Çocuğu yedirirken, giydirirken, düştüğünde veya düşmesin diye, sağlıklı beslensin diye aşırıya kaçan korumacılığımız veya farklı aşırılıklarımız yahut mükemmeliyetçiliğimiz var mı?
• Emanet olduklarını unutarak çocukların sahibiyiz gibi davranıyor, tahakküm ediyor olabilir miyiz?
• Veya çocuğumuzun istediklerinin makul oluşuna olmayışına bakmadan, terbiye gözetmeden bütün istediklerini yaparak onlara da kendimize de aslında kötülük yapıyor olabilir miyiz?
• Takıntılarımız, evhamlarımız, insan ilişkilerinde yaşadığımız ve elbette çocuklara rol model olduğumuz ahlakımız ne âlemde?
  Okuduklarımızdan, yaşadıklarımızdan öğrendiğimiz o ki Allah’ın yarattığı fıtrata uygun davranmak; insanın hayat yolculuğundaki gelişimi için elzem olandır. Fıtrata uygun hayat da zaten Allah’ın yarattığı kuluna bahşettiği İslam’dadır; İslamî olan insanî olandır.

Bizim kendimizce kulluk gayretinde bulunmak gibi bir derdimiz varsa, çocuk yetiştirmek de hayatın bir parçası olmasından dolayı bu gayretin içinde yerini almalıdır. Hem de en güzel şekilde almalıdır. Çünkü muvaffakiyet Allah ve Resulüyledir. Yani Allah’ın rızasını talep ve Resul’e tabi oluşla Allah kulunu muvaffak kılar. Şartlar an itibariyle öyle gözükmese de Allah kulunu muhakkak memnun eder ve mahrum hissettirmez.
Aslında niyetle zor değil. Öyle inanıyoruz ki Allah, öğrenmeye açık olan ve çocuğu için gayret eden anne-babanın kalbine çocuğuyla ilgili gerekeni  bahşeder. Aralarına öyle bir bağ vermiştir. Normal bir anne-babası olan herhangi bir çocuk da onlar göçtükten sonra bile ona rabıta ederek, bu durumda nasıl yaparlardı diye düşünerek doğruyu bulur.

Çocuğun karakteri ebeveynin iç muhasebesi ile birlikte geliştiğinden, dertleri zamanla büyür mü, yoksa hayatımıza getirdikleri güzellikler mi artar, duruma göre değişir. Ama umut ediyorum ki Allah kerimdir, bize layığımızca değil, lütfuyla muamele eyler.

Anne evlat arasına bu güzelliği veren Allah; bu gönül bağını ve irtibatı Allah Resulü ile kurabilen bir mümin kuluna kim bilir daha neler bahşeder?