Hz. Bilal-i Habeşî

Teni siyah, cemâli nurlu Bilal
Cismi köle, ruhu hür Bilal
Kızgın çölde kayaların altında
“Ehad! Ehad!” zikriyle, sesi gür Bilal

Yeni bir din geldiğini duyunca hidayet nuru kalbine doğan, “Ben nasıl müslüman olurum?” diye Hazreti Ebubekir’e (r.a.) soran, hiç vakit kaybetmeden İslam ile şeref bulan Habeşli Bilal.

Müslüman olduğunu açıkça ilan eden ilk sahabelerin arasına dahil olan, işkencelerin yıldıramadığı, siyahî teniyle kızgın kumlara meydan okuyan Bilâl bin Rebah Hazretleri.

Doğduğu kabilede Umeyye b. Halef’in kölesi olarak yaşamak düşmüştü kaderine. Annesi de o kabilede bir cariye idi. Onlar emre itaat etmeyi hayatta kalmanın bir parçası olarak kabul etmişlerdi.

Allah Mekke’yi son Peygamberin güneşiyle aydınlatınca, yüzünü güneşe döndü Bilal. Doğduğundan beri köleydi, kul olmayı seçti. Artık sadece yaratan, yaşatan, rızık veren Allah’a itaat edecekti.

Bundan rahatsız olan efendileri zalimce işkence ederken O; kainatın yegâne sahibinin ismini kalpten gelen bir ritimle “ehad, ehad, ehad..” diye zikrederek tevhidin verdiği hürriyetin lezzetini doyasıya yudumluyordu.

Efendileri çıldırdı. Lat ve Uzza dedirtmek için ağır işkenceler yaptılar. “Bunlara dilim dönmüyor” diyen Bilal’in boynuna bir ip takıp, çoluk çocuğun eline verip şehrin sokaklarına saldılar. İnsanlık zemininden uzaklaşmış bedenler, hırslarına yenik düşmüş ve geçici dünya menfaatlerini ahirete tercih etmişlerdi.

Oysa Bilal-i Habeşî İslam tarihine adı silinmez harflerle yazılı kahraman oldu. Kahır çekti, Allah (c.c.) ona eman duygusu verdi. Cesareti ve imanda sebatıyla, acılara göğüs germesiyle ikramlara mazhar oldu. Hem de ne acılar…

Efendisi Ümeyye bin Halef, kavurucu çöl sıcaklarında Bilal’in sırtını, güneşin altında alev topu haline gelmiş kızgın taş ve kumlara sürterek yaktırır, inkara zorlardı.

Bilal her seferinde “ehad!” derdi.

Merhamet yoksunu, kalbi mühürlü, zalim efendisi hırsını alamaz, ağzına güneşte kurumuş, taşlaşmış bir lokma et verdikten sonra, göğsüne büyük bir kaya parçası koydurur ve şöyle yemin ederdi:

“Andolsun ki; sen ölmedikçe, yahud Muhammed’i ve Onun dinini inkâr ve reddederek Lât’a, Uzzâ’ya tapmadıkça bu azabı üzerinden eksik etmeyeceğim!”

Hazret-i Bilâl, kulluk lezzetini tatmış, ölümün bir son değil ebediyete açılan bir kapı olduğunu anlamış, ruhunu Allah’a teslim etmiş olmanın hazzıyla var gücüyle tekrar ederdi;

“Ben, Lât ve Uzzâ’yı kabul etmem. Allah birdir! Allah birdir!”

Bu sözleri duyan Ümeyye bin Hâlef  çileden çıkar, Hazret-i Bilâl’i bazen yirmi dört saat aç ve susuz bırakırdı. İşkencesini kat kat artırırdı. Tâ ki Bilal bayılıp kendinden geçinceye kadar… Sonra da çekip giderdi. Hazret-i Bilâl bir zaman sonra kendine gelirdi.

Allah Resûlü Hz. Muhammed (s.a.s.)  Bilal-i Habeşî’nin ne halde olduğunu Hz. Ebubekir’e sık sık soruyor, durumuna çok üzüldüğünü ifade ediyordu.

Cömertlikte zirve, ahlâk-ı Resûlullah’ın ahlakına yakın yâr-i gar Hz. Ebubekir Efendimiz, Bilal-i Habeşî’nin azad olmasını diliyordu. Bir gün Ümeyye b. Halef’e:

“Sen hiç Allah’tan korkmaz mısın? Bu zavallıya daha ne zamana kadar işkence edeceksin.” diye çıkıştı.

“Onun inancını sen bozdun, kurtulmasını istiyorsan, onu satın al da kurtar.” diye cevap verdi Ümeyye!

Hz. Ebubekir (r.a.) değil Ümeyye’nin talep ettiği ücret, bir Müslümanın hür olması için her şeyini feda edebilecek makamdaydı. Ne istiyorsa verdi ve Bilal b. Rebah Hazretleri Resûl-i Ekrem Efendimizin şefkatli kucağına koştu.

Hazret-i Bilâl’i alan Ebû Bekir’e (r.a.) Peygamber Efendimiz,

“Yâ Ebubekir, onun üzerinde bir hakkın olacak mı?” diye sorunca

Hz. Ebubekir,

“Hayır, yâ Resûlallah, Onu azâd ettim.” diye cevap verdi.

Çünkü insan hür yaratılmıştı. Hz Ebubekir kölelik çarkını işletenlerin aklının almayacağı bir eylemde bulunuyordu. İnkar edenlerin bilmediği bir şey vardı:

Köleyi azad eder İslam
Kula kulluk ettirmez İslam
Mal saydırıp biriktirmez İslam

(Haftaya yazımızın devamı yayınlanacaktır.)