Hz. Zeyd b. Hârise: Hıbbu Resûl

“Bir mumdan yanmış çerağı gören, yakînen o mumu görmüş gibidir”

Hidayet güneşinin yıldızı Zeyd! Hane-i saadetin kıymetlisi Zeyd! Seven ve sevilen olma makamına ermiş, ümmetin şereflisi Zeyd! Ömrünü Hakk’a hizmete adamış, Allah Resûlünün her talebinde öne atılmış, müminlerin öncüsü Zeyd!

Mevlana, Hz. Peygamber’in (s.a.s.) çok değer verdiği azatlısı Hz. Zeyd hakkında şunları işlemiş hikmet deryasına:

Hz. Peygamber (s.a.s.) bir sabah Zeyd’e:

“Ey temiz ve saf arkadaş! Nasıl sabahladın?” diye sordu. Zeyd:

“Mümin bir kul olarak” deyince; “İman bağın yeşermiş, çiçekler açmışsa nişanesi nerede?” dedi. Zeyd dedi ki:

“Gündüzleri susuz geçirdim, geceleri aşktan, yanıp yakılmadan uyumadım. Mızrak kalkandan nasıl geçerse, ben de gündüzlerden, gecelerden öyle geçtim. (Onlar beni tutamadıkları gibi, onlardan bana bir şey de bulaşmadı).” Hz. Peygamber (s.a.s.):

“Peki, o yoldan bu diyarın anlayışınca, bu diyar akıllarının harcınca getirdiğin bir hediye var mı, nerede? Çıkar bakalım!” dedi.

Zeyd dedi ki: “Halk, gökyüzünü nasıl görürse ben de arşı, arştakileri beraber öyle görüyorum.”

Zeyd: “Ben halkı kadın erkek, herkesi kıyamet günündeymiş gibi apaçık görüyorum. Hemen şimdi söyleyeyim mi yoksa kapayayım mı?” dedi.

Mustafa (s.a.s.) dudağını ısırarak, sus, demek istedi. Zeyd dedi ki:

“Ey Allah’ın Resûlü, haşır sırrını söyleyeyim de bugün dünyada kıyameti koparayım mı? Hz. Peygamber (s.a.s.) dedi ki:

“Bir parmağını gözünün üstüne koydun mu dünyayı güneşsiz görürsün. Bir parmak bile aya perde oluyor. İşte bu padişahın ayıp örtücülüğüne alamettir.”

Zeyd b. Hârise son peygamberin ilim ve hikmet sofrasından ziyadesiyle rızkını alan, Allah’ın kendisiyle ilgili vahyettiği, her göreve aşk ile koşan bir örnek şahsiyetti.

“Hz. Zeyd, çocukluğundan âhir ömrüne kadar Hz. Peygamber’in hizmetkârı, onun Tâif’e hicretinde yegâne yol arkadaşı, evlatlık yasaklanmadan önce Hz. Muhammed’in oğlu, İslam’ın Mekke döneminde Hz. Hamza’nın Medine döneminde ise Üseyd b. Hudayr’ın kardeşliği, hicrette Hz. Peygamber’in ailesini Medine’ye getiren görevlisi, Bedir Savaşı’ndan sonra zafer müjdecisi, yaptığı hayırlarla Hz. Peygamber’in müjdesine ve övgülerine nail olmuş bir hayır adamı, Hendek Savaşı’nda muhacirlerin sancaktarı, pek çok seriyyede komutan, şehit olduğu son seriyyede de komutanlar komutanı başkumandan, yine Hz. Peygamber’in ölüm döşeğinde atadığı komutan Hz. Üsame’nin babası; evlatlığın yasaklanması, evlatlığın boşadığı kadınla evlenilmesi, gibi dini hükümlerin belirlenmesinde aktif olarak yer almış pek çok meziyetle mücehhez bir şahsiyettir. Kölelikten Peygamber komutanlığına ve nihayet şehadete terfi eden bir kişiliktir Hz. Zeyd. Kur’ân’da ismi açıkça geçen Ahzâb sûresi otuz yedinci ayet yanında, onunla ilgili olarak başka ayetler de inmiştir.”

Hz. Zeyd bir gün Medine’den yola çıktı, bir ticaret seferiydi, ashaptan bazılarının malları üzerinde emanetti. Hidayetten nasibini alamamış, karanlık simalı adamlar kılıçlarının acımasız darbeleriyle Zeyd’i ve arkadaşlarını oracıkta kana boğdu. Herkes şehit olmuş, bir tek Zeyd ağır yaralarıyla baygın düşmüştü. Resûlullah’ın azatlısı Zeyd! Onun hizmetinden ve rızasından bir an olsun uzak düşmeyen Zeyd! Seriyye kumandanlarının en hayırlısı buyrulan ZEYD! Bir müddet sonra kendine gelerek Medine’ye varan ve olanları Allah Resûlü’ne anlattıktan sonra Beni Fezare kabilesiyle çarpışmadıkça yıkanmayacağına ve koku sürünmeyeceğine ahd eden Zeyd!

Hayber’in fethinden sonra Vâdi’l-Kurâ Yahudilerine  karşı çıkılan seferde de vardı Zeyd b. Harise.  Ağır yaralanmıştı, Zeyd’in kızı Kâinatın Efendisi’nden medet diledi. Resûlullah’ın hıçkırarak ağladığı anlardan biriydi bu.

Kâinatın Peygamberi;

“Zeyd Allah’ın ve Resûlü’nün dostudur.” buyurmuştu.