Yazar Rüyasında O’nu gören Evliya Çelebi, tam şefaat isteyecekken, heyecandan “Seyahat Yâ Resulallah” deyivermiş ya hani birden… O an Resulullah’ın yüzünde nasıl bir gülümseme olmuştur kim bilir. Bunu ilk dinlediğim günden beri, her düşündüğümde hem gözlerim dolar hem de yüzüme bir tebessüm yerleşir. Ve tüm gün oracıkta kalır.
Bir kez bile bile olsa, şu dünyadan göçmeden O’nun o gülen yüzünü, şefkatli bakışı… Çok mu şey istemek olurdu acaba?
Bilirim, ben sıkıntıya uğrasam O’na ağır gelir. O bana çok düşkündür bilirim. Bilirim o bereket getiren rüzgârlardan daha cömerttir. Ben bir adım atıp devamını getiremesem, düşsem kalsam oracıkta… O bana koşar kaldırır beni düştüğüm yerden bilirim. Umanı, ümitsizliğe düşürmez O, bilirim. Ben hata ettiğimde utanıp O’ndan yüz çevirsem de O benden yüz çevirmez asla bilirim. Ben yürürken arkamdan beni korur kollar bilirim. Üzerimden cehennem ateşini uzaklaştırır her yandığımda, her azaptan kurtarır beni bilirim. O yüzyıllar evvelinden yaptığı konuşmalar beni şu anda bile kuşatır, kelimeleri inci gibi tane tane dizer, ben boynuma kolye, kulağıma küpe takar gezerim. Yükü ağır olup da nasıl kuvvet sahibi olunur, nasıl dik durulur nasıl güçlü olunur; hepsinin timsali O’dur, O her işimde benim gücüme güç katar, tuttuğumu koparırken eli elimin üstündedir bilirim. O kerîmdir. Daha ben istemeden verir bilirim. O’ndan gelen her şey başım gözüm üstünedir. Benim yüzüm karadır. Kalkmaz yerden çoğu zaman. O misbâhu’s-sudûrdur. Ayın güneşten aldığı ışık gibi Allah’ın nuruyla aydınlatır sadrımı, yüzümü aydınlatır, beni ayağa kaldırır.
O, hicret edeceği gece “yatağımda sen yatacaksın” dediğinde; Hz. Ali yatıp rahatça uyumuştu hani. Allah’ın aslanına o güven ve rahatlığı veren el-Emîn. Biz uykudayken kalplerimizi dirilten muhyî.
Dağıldım yâ Resulallah! Ey bütün güzellikleri kendinde toplayan; yolunda cem olanların hatırına topla beni.
O’nun o güzel kokusu üstümüze sinecek kadar yakın değiliz belki.
Ya Rab bari o tayyibü’l-rayihayı duyan, alan, üzerine sindirenlerden bizi uzak eyleme.
Âmin.
Amin